Συνέντευξη του Γιώργου Τσίγκου στο rockap.gr!!!

Ολόκληρη η συνέντευξη που παραχώρησε ο πολυαγαπημένος μας τραγουδοποιός Γ. Τσίγκος στο www.rockap.gr

 Γιώργος Τσίγκος απολαυστικός και πιο χειμαρρώδης από ποτέ, απαντά στις ερωτήσεις του Αντώνη Δριβελόπουλου με πολύ οργή αλλά και πολύ ΑΓΑΠΗ. Μας μιλάει για την τελευταία του δουλειά, για την κατάσταση της εγχώριας μουσικής σκηνής, τον κοινωνικό αναβρασμό, ευχαριστεί τους ανθρώπους που τον στήριξαν αλλά και πολλά άλλα…. 


- Γεια σου Γιώργο, ευχαριστούμε πολύ για την αποδοχή στη πρόσκλησης της σελίδας μας.
Η θλίψη των ημερών έχει πέσει βαριά στη καρδιά τούτες τις μέρες και κάνω μεγάλη προσπάθεια να κρατήσω τις σκέψεις μου σε τάξη…βλέπεις η ανθρώπινη ζωή, η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ Η ΠΗΓΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ.
Συνεχίζω όμως με κουράγιο γιατί το χρωστάω στον ευγενικό μου φίλο Αντώνη που τόσο με έχει τιμήσει.


- Μετά από μία αρκετά μεγάλη ανάπαυλα, περίπου τεσσάρων χρόνων συναυλιακά, και οχτώ δισκογραφικά, επιστρέψατε με νέο album ‘Β.Ο.Μ.Β.Α.’ και με μία σειρά ζωντανών εμφανίσεων από το 2008 μέχρι και σήμερα. Τι ήταν αυτό που σας είχε παγώσει αυτό το μεγάλο διάστημα και τι σας παρακίνησε να ξαναμπείτε στην δισκογραφία και τις ζωντανές εμφανίσεις;
Αλήθεια είναι πως δημιουργώ μόνο όταν υπάρχει ανάγκη μέσα μου…όπως έχω ξαναπεί. Κι ακόμα αλήθεια είναι πως τραγούδια συνδημιουργούσαμε με τους συνεργάτες μου τα οποία με την μορφή δοκιμαστικής ηχογράφησης προσπαθήσαμε να παρουσιάσουμε σε διάφορους ανευθυνουπεύθυνους εταιριών και μουσικών παραγωγών ζητώντας την πολύτιμη κι ευγενή βοήθειά τους. Παίρναμε απαντήσεις περί μη εμπορικής εκμετάλλευσης και ανημποριά κατανόησης, υποστήριξης και προώθησης του μουσικοστιχουργικού μας έργου. (Είναι άξιο απορίας σε τι ειδικεύονται όλοι τούτοι οι αψυχολόγητοι εραστές του τίποτα, της πίστας και της πίτσας χωρίς λιπαρά).
Χαρακτηριστικά μεγάλο διευθυντικό στέλεχος της μουσικής βιομηχανίας μου είχε πει «εμένα μου αρέσει αλλά δεν έχω τον τρόπο να το υποστηρίξω…» και παρόλα αυτά το πρότεινε στο αφεντικό που απόρριψε την έκδοσή του…σαν μη εμπορικό.
Ακόμα μια αλήθεια είναι πως κυκλοφόρησαν πολλά «εμπορεύσιμα» cd τα οποία οι ίδιοι παράγοντες έκριναν σαν κατάλληλα προς βρώση και πήγαν άπατα…η ΒΟΜΒΑ με τη δική μας προώθηση πήγε πολύ καλύτερα.
Τι θέλω να πω εδώ, πως είχαν δίκιο τελικά κατά πρώτον και κατά δεύτερον δεν είναι άξιοι να δούνε πέρα από τη μύτη τους όσο αφορά βεβαίως το μουσικό είδος που υπηρετούμε, το ελληνόφωνο ροκ με έμφαση στον κοινωνικοπολιτικό στίχο.
Και κατά τρίτον και σπουδαιότερο μας έκαναν μέγιστο καλό γιατί μας ατσάλωσαν και μας πείσμωσαν.
Από την άλλη θέλοντας να δούμε την μεριά των εργαζόμενων που αποφασίζουν για τη προώθηση των έργων θα έπρεπε να έχουμε σε αυτές τις θέσεις έμπειρους μουσικούς, ηχολήπτες με σπουδές με ανοικτά αυτιά πολυταξιδεμένους, δασκαλεμένους δίπλα σε αρχιτέκτονες των παγκόσμιων στούντιο στην εκάστοτε Μέκκα των καλλιτεχνικών επιτευγμάτων. Ποιος μπορεί να έχει τις ανάλογες γνώσεις, ελάχιστοι. Μηδαμινοί πιθηκίζουμε κανιβαλλίζοντας και απομυζώντας το trancetravestilaiko pop tis paraliakis ασθμαίνοντας την κοκαινονειρoξή μας.
Ένας άλλος λόγος αδράνειας στην έκδοση τραγουδιών αλλά και συναυλιακών εκδηλώσεων είναι πως δεν υπήρχε πραγματική ανάγκη από τα μέλη της μπάντας, μια και προτεραιότητα είχε κι έχει η προσωπική μας ζωή με τη γέννηση και το μεγάλωμα των παιδιών μας, τα οικογενειακά μας προβλήματα, τα εργασιακά και ιδιαιτέρως αυτά της υγείας.
Δεν υπήρχε λοιπόν ανάγκη κι από τον κόσμο, τα παιδιά που μας υποστήριξαν τόσα χρόνια να δημιουργήσουν τις ανάλογες συνθήκες, εκδηλώσεις για να μας καλέσουν για να παίξουμε. Τα festival ανά την Ελλάδα μαστίζονται από τυχοδιώκτες που δηλώνουν ειδήμονες για να λυμαίνονται το χώρο κοπτοράπτοντας κατά τα οικονομικοαισθητικά γούστα τους την ερασιτεχνική κατ΄ ουσία, προσέγγιση ερωτική δηλαδή, αγνών και αγαθών προθέσεων της μουσικής μας. Βουτηγμένοι στα ιδιοτελή συμφέροντά τους βαφτίζουν οτιδήποτε σε ροκ, αρκεί να έχει μάσα. Σε πλήρη συνεννόηση με αυτοδιοικούντες πολιτιστικούς δημοτικοσύμβουλους υπερτιμολογούν στο όνομα του πολιτισμού και υπερφαλαγγίζουν στο όνομα της ρεμούλας, της μίζας κάθε ανένταχτη φωνή που θέλει να είναι ανεξάρτητη. Γαλουχημένα παιδιά της κομματοδοσίλογης ρουσφετολογίας. Του οφθαλμολάγνου μπανιστιρτζή η χαρά και του Έλληνος το «μετά θα δούμε».
Τα μέσα μαζικής εξαθλίωσης δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα κι αν δεν φάνε από την οικονομική πίτα διαφήμισης δεν παίζουν ούτε μια νότα, δεν λένε λέξη για την εκδήλωση, για την συναυλία. Όλοι τα παίρνουν και όλοι παίρνονται αν θες να ζεις στη χώρα της ελληνικής πολιτιστικής αλλάξοκωλιάς. Αυτά είναι και μια απάντηση σε όλα τα παιδιά που καθημερινά στέλνουν μηνύματα και ρωτάνε γιατί δεν ερχόμαστε στη πόλη τους να δώσουμε συναυλίες και γιατί κατ΄ επανάληψη τρωνε στη μάπα τους ίδιους και τους ίδιους καλλιτεχναράδες τους οποίους κατά κόρον παίζει το ¨αμερόληπτο¨ ¨αξιοκρατικό¨ σκυλολόι των ΜΜΕνστολων ρουφιάνων…σαν χαϊμαλιά δώρα κουδουνίζουν στα αυτιά των ιθαγενών. Κι όλα αυτά μεγάλε με την ανοχή ακόμα και προοδευτικών καλλιτεχνών οι οποίοι δηλώνουν ¨της αριστεράς και της προόδου να πούμε¨ με την δικιολογία πως όταν αυτοί προσπάθησαν να αντισταθούν τους απείλησαν με λογοκρισία, να μη παίζεται το έργο τους στα ΜΜΕ και άκουσον άκουσον το χειρότερο της λατρευτής εντεχνιάδας πως λεει «ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΚΟΒΑΝ ΤΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΙΣ»…Έλα (μουνί) Eurovision στο τόπο σου!
Και λίγα χρόνια ήταν τα οκτώ δισκογραφικά απουσίας φίλε μου. Και θα ήταν και τα συναυλιακά αν δεν εκτιμούσα φίλους που πολύ ευγενικά μου ζήτησαν τη βοήθεια μου.
Η ΒΟΜΒΑ δεν θα κυκλοφορούσε αν δεν υπήρχε αυτό το γαμώτο. Δεν θα υπήρχε δίσκος αν δεν υπήρχε ΤΗΛΕΘΝΟΠΟΡΝΟΣΤΑΡ. Απλά θα ήταν ένας δίσκος ακόμα…που ίσως να μην κάναμε ποτέ, ίσως ένας δίσκος ακόμα από όσους κυκλοφόρησαν κατά εκατοντάδες στο παρελθόν, δεν θα υπήρχε ανάγκη. Και η ανάγκη ήταν να βγούμε και να πούμε για όλα αυτά που ερχόντουσαν ενώνοντας τη φωνή μας με τους χιλιάδες ανθρώπους, όσους ξεχύθηκαν με τη μαύρη αφορμή της δολοφονίας του Αλέξη. Σιγόβραζε εκείνο το καλοκαίρι του 2008, κάτι προμήνυε την εξέγερση . Το ΤΗΛΕΘΝΟΠΟΡΝΟΣΤΑΡ, το οποίο είχε γραφτεί πέντε χρόνια πριν ούρλιαζε στο μυαλό μου, αγωνιούσε, εγκυμονούσε ζητώντας απεγνωσμένα λύτρωση, διαφυγή από τα σπλάχνα μου, σαν ουρλιαχτό κατακραυγής αυτού του σάπιου συστήματος κι ανάγκη συντροφικότητας για να μοιραστεί όνειρα στους δρόμους.
Πολλοί ακούγοντάς το μου είπαν πως ήταν προφητικό, ακούστηκε πολύ μωροφιλόδοξο κι είναι γιατί δεν είναι προφητεία κάτι που το νιώθεις μαζί με χιλιάδες άλλους να σιγοβράζει μέσα σου. Είναι απλά ανάγκη να αφουγκράζεσαι την αγωνία, το αίμα που βράζει των νέων ανθρώπων, τους χτύπους της καρδιάς σαν ζητά εκδίκηση για το κλεμμένο μεγάλο όνειρο της νιότης. Αλίμονο αν δεν έχεις την στοιχειώδη ευαισθησία να ακούς τις κραυγές της πεταλούδας που φυλακισμένη ασφυκτιά, ψυχανεμίζεται στις καρδιές των παιδιών… τότε μάλλον απευθύνεσαι σε σαβουρογάμηδες μουνοκαψουρομπουζουκοτσαγανογλύφτες ιλαροτραγωδούς της greekidoliadas, της μεγαλόχαρης, θεέ της ροκ βοήθειά μας!
Δυο χρόνια μετά την κυκλοφορία του δίσκου ΒΟΜΒΑ, την αγάπη (χιλιάδες κατεβάσματα από ιστοσελίδες ανταλλαγής) και το ενδιαφέρον του κόσμου (και είναι το μόνο κέρδος που εισπράξαμε) νομίζω πως άξιζε το κόπο να δηλώσουμε παρόν, τώρα μάλιστα που οι παλιοί μας φίλοι έφυγαν από την ενεργό δράση, τη σκηνή.  Γνωστά συγκροτήματα ανακοίνωσαν τη διάλυσή τους και οι νεότεροι φίλοι μας ζητούσαν να ανταμώσουμε ακόμα μια φορά επί σκηνής ¨για λίγη αγάπη ακόμα…¨ Πως θα μπορούσαμε λοιπόν να αρνηθούμε σε όλους αυτούς που μας στήριξαν 21 χρόνια τώρα και μας στηρίζουν τόσο θερμά (κι είναι η μόνη μας βοήθεια);


- Η Β.Ο.Μ.Β.Α. έχει χοντρικά 2 χρόνια που κυκλοφόρησε. Πώς βλέπεις την ανταπόκριση του κόσμου σ’ αυτή τη τελευταία δουλειά; Στα lives σας ο κόσμος έχει ενσωματώσει τα νέα σας τραγούδια στο ρεπερτόριό του ή εμμένει στα παλιά-κλασικά κομμάτια σας;
Η ανταπόκριση όπως προείπα είναι πέρα του αναμενόμενου και ειλικρινά θέλω να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά μέσα από τη καρδιά μου για το κουράγιο, τη δύναμη που μας δίνουν . Αυτό φαίνεται σαν ανεβούμε πάνω στη σκηνή, καθώς το χειροκρότημα, οι στίχοι που σιγοτραγουδούν και τα φωτεινά τους πρόσωπα μας απαντούν πως άξιζε να επικοινωνήσουμε ακόμα μια φορά. Είμαστε περήφανοι για τους φίλους μας γιατί μας βάζουνε με τιμή στη καρδιά τους,  μας κρατάνε σε τόσο δύσκολους καιρούς ζωντανούς στο όνειρο. Υπάρχουν άνθρωποι, μου κάνει τρομερή εντύπωση αυτό, που ενώ δεν συμφωνούν δεν ασπάζονται πλήρως, είτε τις μουσικές φόρμες μας (ακούνε άλλα είδη μουσικής), είτε δεν είναι της δικής τους άποψης οι κοινωνικοπολιτικές στιχοπλοκίες μας, αλλά παρόλαυτά αγοράζουν τα έργα μας και στήνουν αυτί προσεκτικά για να μας συνδράμουν. για να μπορούμε να υπάρχουμε.
Εσύ έχεις έρθει σε συναυλίες μας και ξέρεις πως όχι μόνο έχουν ενσωματωθεί τα νέα τραγούδια μας αλλά μας τα ζητούν να τα παίξουμε επίμονα, όπως το ΤΗΛΕΘΝΟΠΟΡΝΟΣΤΑΡ. Στη Θεσσαλονίκη παίξαμε δύο φορές την ΒΟΜΒΑ, καταχειροκροτήθηκε το ΚΟΙΤΑΩ στις πρώτες του νότες όπως και το ΣΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ ..Αλλά μη συνεχίσω την αυτάρεσκη φλυαρία μου ακόμα κι αν προκλήθηκα ευγενικά.


- Παρατηρώ πολλούς καλλιτέχνες-μπάντες του χώρου με το πέρασμα του χρόνου να ρίχνουν τους τόνους. Να μπαίνουν σε μουσικά μονοπάτια ποιο soft, και στιχουργικά ν’ απομακρύνονται από το επαναστατικό του όλου πράγματος. Για να πω την αλήθεια, περίμενα μία μικρή στροφή και από εσάς (πάλι καλά δεν την κάνατε), όχι βέβαια σε τέτοιο βαθμό. Η ‘Β.Ο.Μ.Β.Α.’  ήταν όντως βόμβα. Νοιώσατε μία εσωτερική ανάγκη να βγείτε και να τα «χώσετε» άγρια; Ποια ήταν η κεντρική ιδέα αυτής της δουλειάς;
Είναι δυστυχώς λυπηρό να αναφέρομαι πάλι σε αυτό το θέμα αλλά μια και ρωτάς χτυπάς εκεί που με πονάει ιδιαίτερα…
Αυτός ο γαμημένος δουλοπρεπής φόβος να μη χάσουν πελατεία στη μαγαζοελλαδίτσα τους με εκνευρίζει. Δεν βγαίνουν ούτε να συμπαρασταθούν σε εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες διαδηλωτές οι οποίοι καθημερινά απαιτούν ΖΩΗ με ποιότητα, που συγκρούονται με τις μονάδες δολοφόνων κρατικής τρομοκρατίας, ξυλοκοπούνται άγρια από πάνστολους μισθοφόρους, ψεκάζονται με χημικά, τοξικά ο ανθός της κοινωνίας μας, οι μαθητές, φοιτητές αλλά και οι παλαίμαχοι του μόχθου γιατί τολμούν να αντισταθούν… Πως μπορείς να σιωπάς;;;;;
Δεν λένε μια λέξη, δεν παίρνουν θέση αυτοί οι και καλά πνευματικοί τ(ρ)αγοί των ΜΜΕ για να μη χάσουν την πελατεία τους, μη και δεν παίξουν τις κουμπάρες με τους διαφημιστές ραδιονταβάδες τους. Έτσι λοιπόν βλέπουμε ήπια, χαζοχαρούμενα, ΣΥΝεντεχνιακά τραγουδάκια του νταλκά, της ανέμελης φοιτητριούλας το κάγκελο που θέλει το αυτάκι να εκπαιδεύεται στο να ακούει Γονίδη με Pink Floyd για πρωινό και για βραδινό να ψηφίζει σε φοιτητικοεκλογικό παζάρι (χα χα χαχα) μεγαλοαστικά κόμματα για να της βρούνε δουλειά στο αγορασμένο πτυχίο της με τους ήχους Πλιάτσικα και DOORS.
Από την άλλη έχουμε συναυλίες με κρατικούς μεγαλοχορηγούς εξεγερμένους σε επετειακά events όπου οι θαμώνες καμώνονται τους ανίδεους και ανήξερους για τις αυτοκτονίες, τους καθημερινούς βιασμούς, τις δολοφονίες εργατών και τη μαθητική σκλαβοπαιδεία της ιδρυματικής κρατικοφροντιστηριακής εκμάθησης της οσφυοκαμπτικής επιβίωσης.
Δεν ξέρω ποιοι είναι πιο soft, οι καλλιτέχνες που κυνηγάνε το μεροκάματο ή οι ακροατές που τα θέλει ο κώλος και το πορτοφόλι τους;
Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει να αποφασίσεις από μια μεριά είσαι, της μαστούρας των τραπεζικών καταθέσεων ή της ψυχής; Και τότε να σε δω χωρίς βρακί, ρε μάγκα, να δω πόσο soft τότε θα είναι ο κώλος σου…


- Οι στίχοι σου έχουν μία ευρεία θεματολογία, άλλοτε ρομαντικοί, υμνούν τον έρωτα και την αγάπη, άλλοτε εμπρηστικοί, καυτηριάζουν τις κοινωνικές καταστάσεις. Θα έλεγα ότι είναι ρεαλιστικοί με κάποιες δόσεις φαντασίας. Από πού αντλείς αυτή την έμπνευση; Τι σε κάνει να πάρεις μολύβι και χαρτί και ν’ αρχίσεις να γράφεις;
Στους δρόμους βλέπεις πια νεαρά άτομα αφυδατωμένα, να έχουν γεράσει πριν την ώρα τους, γιατί τους έχουν ξεζουμίσει κάθε ελπίδα. Σκληρά πρόσωπα να σφίγγουν τη πέτρα όχι για να πιουν το ζουμί της αλλά να λιθοβολήσουν όσους τους στερούν το όνειρο. Βλέπουν φίλους τους και φίλες τους να καταρρέουν από την κοινωνία της κόλασης και να σπρώχνονται σε κάθε λογής πρέζες, εξαρτήσεις. Πως μπορείς να μείνεις αδιάφορος όταν η ελπίδα πέφτει από το μπαλκόνι εγκυμονούσα, ανίκανη να αντέξει την κατακραυγή μιας οικτρά ρατσίζουσας κοινωνίας;
Διάφοροι συγκατοικούντες στον πλανήτη μου έχουν πει πολλάκις πως αυτά δεν συγκινούν τους πολλούς και να γράφω πιο απλά…
Δυστυχώς γι αυτούς δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό μια και δεν έχω ανάγκη να γράψω κάτι που κατά κόρο κάνουν όλοι οι άλλοι, δεν έχω…Αλλά και δεν δύναμαι μια κι ότι πηγάζει αυθορμήτως από τη καρδιά, τη σκέψη πάει στο χαρτί και πολλές φορές αδιόρθωτο, ακατέργαστο περνάει και στα τραγούδια.
Όταν αναζητάς με αγωνία τη ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΛΕΙΑ ΑΓΑΠΗ κι όλοι σε ρωτούν πόσο καιρό έχεις να γαμήσεις τότε καταλαβαίνεις πως κανείς δεν πιστεύει σε κείνη τη θεά και πέφτεις με ζήλο να την αποκαλύψεις, ερωτεύεσαι, πονάς, εξιδανικεύεις, καίγεσαι στη κόλαση και ξεδιψάς στους παγετώνες σου κι όταν την ρωτάς αν σ΄ αγαπά εισπράττεις πόνο «ΌΧΙ» η ζήλια σου κατατρώγει τα σωθικά κάτω από τις ζαχαρωτές μαργαρίτες που αντάλλαξες τα τελευταία σοκολατένια φιλιά σου κι όλοι αναγνωρίζουν τον τρόμο και την απόγνωση στο βλέμμα σου κι όλοι σε ρωτούν ΤΙ ΣΕ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ;
Οι στίχοι θαρρώ πως προϋπάρχουν μέσα μου. Σαν έρχεται η ώρα κι η στιγμή ζητούν με πάθος να δούνε το φως. Τονίζω εδώ το πάθος μια κι εγώ συχνά αδιαφορώ για τη γέννησή τους, τεμπελιάζω συνειδητά ασχολούμενος με το γιό μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου, την πραγματική ζωή… Εκείνα όμως έρχονται σαν νυχτερίδες και κάθονται στη πλάτη μου και με απειλούν σαν τη χειρότερη αρρώστια…τη μοναξιά!
Και το απαιτούν με πάθος καταγγέλλοντας με οργή τη ρεαλιστική σκοτεινή πλευρά της σεληνιακής αστροφαντασίας μου που εδρεύει στα απόκρυφα της πιο φωτεινής πλευράς στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου.
Ε, εντάξει αν δεν σας είναι κατανοητό…πάμε στην αλήθεια κι αυτή είναι πως η ίδια η ζωή είναι το καλύτερο σχολείο και μπλα μπλα μπλα…
Ακόμα μια αλήθεια είναι πως είχα έναν παιδικό έρωτα, σχολικό, τον συνάντησα τυχαία και μου έδωσε μεγάλη βοήθεια για ένα καλό μου φίλο που είχε μεγάλη ανάγκη από την αλληλέγγυα καρδιά του κόσμου κι έμαθα πάλι τυχαία πως επιβιώνει με το αρχαιότερο επάγγελμα, πως δεν έχει πάψει να νιώθει για μένα όπως τότες που ήμασταν παιδιά, κι είπε ακόμα, στη ψυχούλα που μου το αποκάλυψε, πως παρόλο που χωρίσαμε τόσο σκληρά σιγοτραγουδά το ΦΩΝΑΖΩ ΕΣΕΝΑ…
Ακόμα μια αλήθεια είναι πως ζώντας τις τελευταίες στιγμές του Μιχάλη πριν τη δολοφονία του δεν πίστευα πως τόσα χρόνια μετά θα ζούσα τον εφιάλτη μιας άλλης δολοφονίας, ακόμα ενός ανήλικου ονείρου για να ταϊστεί το κτήνος του ΤΗΛΕΘΝΟΠΟΡΝΟΣΤΑΡ…
Ακόμα μια αλήθεια θα σας εκμυστηρευτώ (χαίρομαι που θα το μοιραστώ μαζί σας) κι είναι ότι η τελευταία μου δημιουργία, οι κατ΄ οίκον ηχογραφήσεις, απαγγελίες αποσπασμάτων από τα βιβλία μου με τον τίτλο «Αϊ…» είναι εμπνευσμένη η προσπάθεια από μια καλή μου φίλη η οποία επίμονα μου το ζητούσε κι εγώ τεμπέλικα το απέφευγα ώσπου μια μέρα τυχαία έμαθα πως είναι τυφλή και τα αγαπούσε πολύ αυτά τα κείμενα (μάλιστα έβαζε τη μητριά της να τις τα διαβάζει) και όπως καταλαβαίνεις συγκλονίστηκα, ντράπηκα, ένιωσα μικρός κι ασήμαντος μπροστά στο μάθημα αξίας ζωής… Έκανα όσο μπορούσα πιο γρήγορα τις ηχογραφήσεις, τις στόλισα και με μουσική και της ζήτησα να τις μοιραστώ με όλους τους φίλους μας.
Ακόμα πολλές τέτοιες μικρές θα πεις κι ασήμαντες αλήθειες που δεν φτάνει μια ζωή να πρωτοθυμηθώ κι άλλες θα ήθελα να μείνουν μόνο μέσα μου, σας παρακαλώ.


- Κινείστε στο χώρο του rock, ποιες είναι οι βασικές επιρροές οι δικές σου και των υπόλοιπων μουσικών των Μαύρων Κύκλων;
Θα ήταν πολύ απλοϊκό και θα ξεμπέρδευα γοργά καθώς θα ακουγόμουνα ευχάριστος, σαφής και κατανοητός σε αυτή τη συνέντευξη αν έλεγα ονόματα συγκροτημάτων, καλλιτέχνες…αλλά όπως καταλάβατε ατυχήσατε!Η μεγάλη καρδιά του ροκ είναι μπαρουτοκαπνισμένη, βραχνή κι ανεμίζει στα καθημερινά οδοφράγματα. Ευαγγελίζεται έναν καλύτερο κόσμο ισότητας, αξιοπρέπειας.  Θέλει να αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε κάθε γωνιά της γης, να συγκρούεται στους χώρους δουλειάς κάθε στιγμή, να είναι ακριβώς μεγάλη για να χωράει όλα τα είδη.  Πρέπει να έχεις τα αυτιά ανοικτά γιατί παντού υπάρχουν συναισθήματα και μηνύματα που έχουν αποδέκτη όποιον πραγματικά έχει ανάγκη να τα νιώσει στη καρδιά και το μυαλό του…ειδάλλως κρύβεται κουτοπόνηρα πίσω από το κωλοδάχτυλό του.


- Μετά από μία αρκετά μεγάλη καμπή που υπέστη η Ελληνική σκηνή από το 2000 και μετά, τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει και υπάρχει πάλι μία κινητικότητα. Αρκετές συναυλίες, πολλές κυκλοφορίες. Μιας και βρίσκεσαι στο χώρο από τη δεκαετία του ’80 κι έχεις ζήσει τη χρυσή δεκαετία του ’90, με την γενική αποδοχή της σκηνής από τον κόσμο αλλά και τα Μ.Μ.Ε., μπορείς να μας κάνεις μία σύγκριση του τότε με το τώρα;
Να με συγχωρείται αλλά δεν υπέστη καμιά καμπή η ελληνική σκηνή. Τα ραδιοφερέφωνα των διαφημιστονταβατζήδων αλλαξοπίστησαν μια και δεν έχει κέρδος.
Οι μπάντες πάντα έκαναν πρόβες, έπαιζαν όπου και όπως μπορούσαν (και ιδιαίτερα εκτός Αθήνας είναι άθλος να έχεις συγκρότημα) και μάλιστα ηχογραφούσαν μοιράζοντας σε φίλους, στο διαδίκτυο τα μουσικά τους όνειρα.
Πάντα κυοφορούσαν έργο με έμπνευση ελληνικά ή ξένα συγκροτήματα. Καμπή είχαν οι λαδοπόντικες μαγαζάτορες οι οποίοι βρέθηκαν στο δίλημμα να ακολουθήσουν την μόδα των καιρών ή να γυρίσουν στη μισαλλόδοξη τρύπα τους. Δεν  είχαν βλέπεις να στύψουν άλλο την αγάπη των παιδιών για δημιουργία και εκπόρνευαν κάθε φέρελπι νεαρό μουσικό παίρνοντας και το τελευταίο ψίχουλο αγάπης για την μουσική που έλαχε να ερωτευτεί. Όχι συγνώμη αυτό του το πήραν πριν την τελευταία σταγόνα αίματος από την καρδιά, οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι ρουφιανοπαραγωγοί των εταιριών της μουσικής βιομηχανίας…
Μάλιστα αυτή η νεκρόφιλη τσα τσά άνοιξε το λάκκο με τα ίδια της τα χέρια και τους έχωσε μέσα τσιμεντώνοντας την ταφόπλακα, σκαλίζοντας και τη μακάβρια επιγραφή « Σ΄ ΑΓΑΠΑΜΕ ΟΣΟ ΜΑΣ ΓΕΜΙΖΕΙΣ ΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ…ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕΣ ΘΑ ΣΕ ΕΦΕΥΡΑΜΕ»
Μη ξεχνάμε τι έγινε με το θάνατο του Παύλου και του Νικόλα. Τι όργιο βαμπίρ και βρικολάκων να ασελγούν ασύστολα πάνω στο μουσικό έργο τους…καπηλεύοντας το, καπελώνοντας το, οικειοποιώντας το σαν μέγα εικόνισμα, ταμπέλα στη πρόσοψη του καταστήματος τους, με όρνιθοσκαλιστά γράμματα, με τίτλο εμπορικό  τον ανάλογα κατοχυρωμένο, με την κρατική σφραγίδα, όπως κακή ώρα κάνουν στα γραφεία  ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΕΛΕΤΩΝ.
Αν υπήρχε και τούτη τη στιγμή που μιλάμε κέρδος (ο μόνος θεός που πιστεύουν) θα σκότωναν, θα δολοφονούσαν εν ψυχρώ (θα το παρουσίαζαν σαν αυτοκτονία) για να πουλήσουν το σώμα του άτυχου μουσικού σαν τίμιο ξύλο.
Αυτός όσο θα ζούσε θα είχε μόνο χρέη, θα παρακαλούσε έστω και την τελευταία του πνοή να τον ξεχάσουν…
Κανένας τους δεν ξεχνά να γλύψει εκεί που έχεσε το αφεντικό τους, μέσα στο κεφάλι του το όχι γεμάτο χρυσάφι αλλά το γεμάτο σκατά.
(Εδώ θυμήθηκα πως γνωστός παραγωγός μου ζητούσε επίμονα να κάνουμε τοΤΕΤΡΑΓΩΝΙΣΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ video clip (οπτικοακουστική πρόταση) αλλά μόνο τα πρώτα 3 λεπτά…χαχαχα)


- Πιστεύεις πως το νέο αίμα μπορεί να διαιωνίσει τη σκηνή; Υπάρχουν κάποιες νέες μπάντες-καλλιτέχνες που έχεις ξεχωρίσει;
Πιστεύω ακράδαντα πως πολλά νέα παιδιά μπορούν να κάνουν και κάνουν καλύτερα δημιουργήματα από της δικής μου γενιάς.
Σας παραπέμπω σε γνωστή σελίδα με βίντεο όπου πολλά νέα, άγνωστα συγκροτήματα, για τον πολύ κόσμο, στα οποία θα διαπιστώσετε πως έχουν δεκάδες χιλιάδες επισκέψεις, ανεβάζουν τα έργα τους. Και να φανταστείς πως ουδέποτε έχουν κάνει επαγγελματικά βίντεο μεγαλοπαραγωγών, δεν έχουν παιχτεί τα τραγούδια τους στα μπουρδέλα των ράδιο τηλεοπτικών νταβατζήδων, δεν πλήρωσαν σπόνσορες, δεν βγήκαν από κανένα ριάλιτι, τηλεπαιχνίδι κλπ.  Ναι υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι με υγεία που αντιστέκονται.
Κι όλοι αυτοί που αρνήθηκαν τα τραγούδια τους, οι περισπούδαστοι ράδιο εκπορνευτές ονείρων δεν έχουν ίχνος τσίπας, έστω μουσικής φιλοδοξίας, να τους ανακαλύψουν, να έχουν έστω να πουν στη μίζερη ζωούλα τους πως ανακάλυψαν ένα ευαίσθητο νέο άνθρωπο που πάει κόντρα στο ρεύμα. Ποιούν την στρουθοκάμηλο πανικόβλητοι σκουληκαντέρες καταναλώνουν μασημένη τροφή και την προτείνουν σε άλλους δηλώνοντας ξεδιάντροπα καρεκλοκένταυροι δημοσιουπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες δούλοι και παχιοί που κάνουν μόνο ότι τους λένε τα αφεντικά τους.
Ποιος θα βοηθήσει αυτά τα παιδιά; Οι εκάστοτε ανεκδιήγητοι και ημιμαθείς διεκπεραιωτές κατασκευασμένων ειδήσεων οι οποίοι δεν έχουν γράψει ένα τραγούδι ή δεν έχουν κάνει μπάντα αλλά κρίνουν τους πάντες εκ του ασφαλούς, πετώντας στο καλάθι των αχρήστων κάθε νέα ελπιδοφόρα ψυχή;
Όλοι έμαθαν καλά εκπαιδευόμενοι στη στρατοπεδοκοινωνία των πολιτικωνδιαφημιστοζόμπι να κρίνουν αλληλοκανιβαλλίζοντας εκ του ασφαλούς, ορμώμενοι από την ανασφαλή ψυχοσύνθεσή τους.
Εδώ να πω πως πολλά θα μου ήταν ενδιαφέρον να υπάρχει εκπομπή στο ραδιόφωνο όπου να μαθαίνεις σύγχρονες όσο και ακραίες τάσεις της μουσικής, της στιχουργικής και γενικά της τέχνης που γεννιέται σε κάθε σοκάκι του κόσμου. Αυτό θα είχε πολύ ενδιαφέρον μα την αλήθεια κι όχι τι μας σερβίρουν κατά καιρούς οι εταιριάρχες και το super marketing konserboκουραδοκόφτης…
Μακάρι κάποτε να οργανωθούν μουσικά κινήματα όπου όλοι να είναι ίσοι κι όχι να μισοφαίνονται (“ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΣΟΙ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΙΣΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ… Τζώρτζ  Όργουελ.
Η φάρμα των ζώων).
Να σηκωθούν οι νέοι άνθρωποι στα πόδια τους, να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν όσο τους αξίζει.
Δεν θα πω ονόματα γιατί δεν θέλω να αδικήσω ξεχνώντας κάποιους, συγχωρέστε με.


- Η τεχνολογία έχει μπει πλέον για τα καλά και στη ζωή μας και στην μουσική. Οι home made παραγωγές καλύπτουν το μεγαλύτερο ποσοστό των κυκλοφοριών κι η προώθηση μέσω του διαδικτύου είναι ο βασικός τρόπος διαφήμισης για τις μπάντες. Ποια η άποψή σου για την χρήση της τεχνολογίας; Το ελεύθερο κατέβασμα με ή χωρίς την συγκατάθεση του δημιουργού βοηθάει ή όχι την εν λόγω μουσική;
Αυτό κι αν είναι μεγάλη κουβέντα. Η τεχνολογία ήταν πάντα στη ζωή μας και μπήκε με το πρόσχημα να τη βελτιώσει. Τα τραγούδια τα γράφει η καρδιά κι όχι η ηλεκτρονική κλειτορίδα της κάθε εταιρίας που εμπορεύεται pc και προγράμματα. Βοηθά αλλά ο στίχος γεννιέται μέσα σου σαν το πρώτο σκίρτημα του έρωτα, σαν πονάς όταν βλέπεις τον φίλο σου άνεργο, άρρωστο, οικογενειάρχη κι αβοήθητο, δακρύζεις στο θαύμα της γέννησης του παιδιού σου, σφίγγονται και ματώνουν τα σωθικά σου από την ορφάνια στα πρόσωπα των παιδιών όπου οι πόλεμοι έχουν βασίλειο…
Εδώ μπαίνει κι ένα ταξικό ζήτημα γιατί πώς να κάνεις τέχνη χωρίς κατάλληλα όργανα τα οποία όλοι ξέρουμε πως είναι μια πανάκριβη υπόθεση η αγορά τους. Ακόμα οι χορδές και τα δέρματα στα τύμπανα… Οι πολύωρες πρόβες απαιτούν οικονομική ευμάρεια που ένα φτωχόπαιδο δεν μπορεί να σηκώσει σε καθημερινή βάση. Π.χ. πως μετά την οικοδομή ή το εργοστάσιο μπορείς να αποδώσεις τα δέοντα ξενυχτώντας πάνω στη μελέτη του οργάνου; Ποιος μπορεί να πληρώσει στούντιο για μια αξιοπρεπή παραγωγή, αντάξια των εκ Μεγάλης Βρετανίας ή Αμερικής μουσικοπαραγωγών; Ποιος μπορεί να σπουδάσει μουσική με τις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις, την ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας; Ζούμε το σκληρό πρόσωπο της αιματοβαμμένης καπιταλοκοινωνίας και να μη κρυβόμαστε πίσω από το κασετοφωνάκι μας…είναι πάρα πολύ ξεπερασμένο!
Κι αυτό πάει λέγοντας σε κάθε μορφή τέχνης. Δεν παύει βέβαια το όνειρο μέσα μας να γιγαντώνεται με πάθος. Δεν το βάζουμε ποτέ κάτω. Δεν τα παρατάμε ποτέ. Αξίζει να παλεύεις για το όνειρό σου για πάντα, είσαι εσύ και κανείς δεν μπορεί να σου το στερήσει…αρκεί να το πιστεύεις με πάθος!
Μέσα στην οικονομική κρίση δεν είναι κακή η λύση να ηχογραφήσεις σπίτι σου…κάποιες ιδέες, αλλά αν θες να τις δεις σε καλύτερη ποιότητα πέρα του mp3 πρέπει να δουλέψεις με αξιώσεις σε στούντιο όπου θα σε βοηθήσουν, θα σε συμβουλέψουν άνθρωποι επαγγελματίες. (ΝΑΙ ΑΝ ΨΑΧΤΕΙΣ ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΛΥ ΙΚΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΥΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΥΣ, ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ, ΗΧΟΛΗΠΤΕΣ ΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΜΕΡΑΚΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΖΗΛΕΨΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ τους ΑΛΛΟΔΑΠΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟΥΣ).
Δεν με χαλά προσωπικά μια δημιουργία με χαμηλό κόστος, λιγοστά τεχνολογικά μέσα, χωρίς πολλά φτιασίδια αλλά με τσαμπουκά, τσαγανό, ευαισθησία, γενναιόδωρη μουσική πρόταση, άποψη υποστηριζόμενη από βάθους καρδιάς. Εγώ θα το εκτιμούσα γιατί θα καταλάβαινα την καλλιτεχνική αξία του δημιουργού, την ανιδιοτελή του υπόσταση και το βάθος του έργου του, της ψυχής του.
Αλλά μέχρι εδώ γιατί αν θέλει ακροατήριο σαν κι εμένα έχει καλώς αλλά στην περίπτωση που θέλει να απευθυνθεί στα μη εκπαιδευμένα αυτιά και στα τερτίπια της μουσικής κατανάλωσης τα πράγματα περιπλέκονται.
Τα πρώτα τραγούδια μου ήταν σε κασέτες που φίλοι μοιράζονταν μεταξύ τους. Σαν αυθόρμητες προσπάθειες είναι πολύ συγκινητικές και πραγματικά στη κυριολεξία σε υπόγειες καταστάσεις.
Η τεχνολογία δεν γράφει τραγούδια αν εσύ δεν έχεις την αξία, την ευαισθησία να εξωτερικεύσεις συναισθήματα, να μεταδώσεις ισχυρούς ψυχικούς κλονισμούς στις καρδιές των ανθρώπων, προβληματισμούς που μπορούν να υψώσουν τον άνθρωπο πάνω από τον σύγχρονο ιντερνετικό τάφο του.
Αυτό συμβαίνει όταν ο καλλιτέχνης έχει την προσωπικότητα να δημιουργεί με το έργο του δυνατές προσωπικότητες ακροατών, θεατών που έχουν την ανάγκη, ξαναλέω, να αφουγκραστούν την εσώτερη ανοικτή πληγή της μάνας γης, για ένα καθάριο ουρανό πάνω από πολέμους και οικονομικά ιμπεριαστικές εξαθλιώσεις λαών. Πρέπει να μεταδώσει το μήνυμα για αντίσταση απέναντι στους δυνάστες που τον θέλουν να κοπρίζει την παλιατσοθεατρινίζουσα σκηνή του πλανηταρχοβασιλιά αφέντη.
Το ελεύθερο κατέβασμα πάντα υπήρχε λοιπόν και δεν έβλαψε κανέναν, εκτός από τις τσέπες των χολιγουντιανών παραγωγών του νυχτοσκυλοκάματου. Σιγά μη στερηθεί τα προς το ζην η βασίλισσα της νύχτας και ο άρχοντας του λουλουδοπόλεμου. Το πολύ πολύ να μη έχουν δεύτερη φιλιππινέζα για να μεγαλώσει το βλαστάρι τους στο ιδιόκτητο νησί τους. Και να μην παράγουν τα καλλιτεχνικά τους ατοπήματα δεν θα χάσει και η Μπουρζουαζία βελόνι βρε αδερφέ…υπάρχει μπόλικη κοπρολαγνεία ανά τους αιώνες να τους συντηρήσει αυτούς και τα δισέγγονά τους…
Τα παιδιά όμως στη γειτονιά σου που έκαναν τη φιλότιμη προσπάθεια και εκδίδουν με τόλμη το έργο τους, κι όταν μάλιστα είναι ικανά να προσφέρουν, δεν είναι άξια προσοχής και συνδρομής για να μπορέσουν να αντισταθούν, να μην γίνουν βορά της μπουζοκο-ιλαροτραγωδίας;
Ισα – ίσα το έργο αναπαράγεται για να μπορεί να το ακούσει ο κάθε ένας ενδιαφερόμενος. Η τέχνη πρέπει να είναι πηγή, γάργαρο νερό, να μπορεί να ξεδιψάσει ο κάθε άνθρωπος που την έχει ανάγκη.
Τώρα μπαίνει και το ερώτημα πόσο ο ακροατής έχει συνείδηση στο τι ακούει από τις σελίδες ελεύθερου κατεβάσματος, σε τι ποιότητα και αν αυτόν τον καλύπτει. Αν θέλει να είναι της στενής, της πολύ στενής άποψης του έργου στη συμπίεση του ή θέλει να έχει την αρχοντιά μιας καλής παραγωγής όπως ήταν αυτή κάποτε του βινυλίου όπου ο αγοραστής είχε και τις ανάλογες αυξημένες απαιτήσεις. Μάζευε δραχμή δραχμή από το χαρτζιλίκι του για να αγοράσει το έργο, να έχει μια κόπια από τον αγαπημένο του καλλιτέχνη.
Μια πραγματική λατρεία για ελάχιστους πιστούς στο σήμερα. Αλλά στο άμεσο παρελθόν είχε την αληθινή φροντίδα, την υγεία ψυχής διατηρούσε καθώς η μυστηριακή συνουσία καλλιτέχνη και ακροατή έφτανε στο απόγειο, στον ακουστικό οργασμό. Η βελόνα κυλούσε, ταξιδεύοντας μέσα στα αυλάκια, χαρίζοντας στιγμές στην παρέα ανυπέρβλητές, συγκινήσεις αποτυπωμένες σε υπέροχα εξώφυλλά και ένθετα. Αυτή η μαγεία έχει χαθεί με ένα σωρό άλλες αξίες. Τώρα καλείται ο άνθρωπος να κάνει τις επιλογές του, με το cd, mp3 σαν ξυράφι στο λαιμό, για να πληρώσει το τίμημα των ανίερων κλεπταποδόχων καιρών.
Αν θέλεις, θέλω να πω, μπορείς να έχεις το έργο στη δισκοθήκη σου είτε πληρώνοντας το, είτε από ελεύθερο κατέβασμα εφήμερης κατανάλωσης, είτε καλύτερα κλέβοντάς το από τα ράφια της μίζερης κρατικοεφοριακής πολιτιστικής σκυλοεμπορευματοποίησης. Ότι διαλέξεις σου αξίζει, ότι καταναλώνεις είσαι…
Κι ο καλλιτέχνης, σαν βρει ανταπόκριση το έργο του, θα έρθει και η ανταμοιβή σε συναυλίες αλλά και σε κάθε λογής εκδηλώσεις, καλέσματα στα οποία οι άνθρωποι αλληλέγγυοι δίνουν γενναιόδωρα από το υστέρημά τους.
Σου αρέσει η εργασία του αγόρασε το δίσκο, την ποιητική συλλογή του, τον πίνακά του…
Ώστε να μπορεί ο οικονομικά αδύναμος καλλιτέχνης να παράγει καλύτερο έργο, να δυναμώσεις το λόγο του, να μπορέσει να παίξει σε περισσότερα μέρη και αν είναι δυνατό ποτέ να πάρει ένα μέρος από τα έξοδά του πίσω, μια και στη περίπτωσή μας βαραίνουν τη τσέπη μας.
Αλλά μη στερείς και σε κάποιον άλλον να έχει πρόσβαση στο έργο σου μια και σαν φύγει από σένα…γίνεται κονσέρβα προς κατανάλωση.


- Οι δισκογραφικές εταιρίες έπεσαν με τα μούτρα στην εγχώρια rock τη δεκαετία του ’90 και την πέταξαν στα σκουπίδια από το 2000 και μετά. Με τους Μαύρους Κύκλους κάνατε ένα πέρασμα με 2 δίσκους από την ΕΜΙ. Τι παιχνίδι παίχτηκε τότε με τις μεγάλες εταιρίες και ποιος νομίζεις ότι ήταν ο λόγος που ξεφούσκωσε το όλο σκηνικό;
Έχω αναφερθεί σε παλαιότερες συνεντεύξεις μου στο θέμα. Αναφορές στο τι έγινε εκείνη τη περίοδο θα βρείτε και στην επίσημη ιστοσελίδα του συγκροτήματος στο κεφάλαιο όπου προλογίζω τον κάθε δίσκο. Λοιπόν λεω να μη σας κουράσω άλλο. Να θυμηθούμε απλά εδω έναν σπουδαίο φίλο, άνθρωπο οποίος μου έδωσε μια σπάνια ευκαιρία και αυτό σαν το αναγνωρίζεις καταλαβαίνεις πως για να μπορείς να βοηθάς νέους ανθρώπους πρέπει να έχεις και το ανάλογο μεγαλείο ψυχής.
Ο Μάνος Ξυδούς (καλή του ώρα) ποτέ δε δέχτηκε να γράψω ένα ευχαριστώ όσο ζούσε κι έτσι τώρα του το χρωστώ. Ήταν αυτός που ήθελε τον ποιητή, όπως έλεγε, να συνεργαστεί μαζί του στην εταιρία που συνεργαζόταν και γω του ζήτησα να έρθουν και οι συνεργάτες μου, οιΜΑΥΡΟΙ ΚΥΚΛΟΙ.
Με αφορμή το ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΣΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ, στο οποίο έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον μια και το ήθελε όπως πρωτοηχογραφήθηκε, πρώτη εκτέλεση να το συμπεριλάβει στο ΠΑΝΙΝΕΣ ΚΟΥΚΛΕΣ «για να το μάθει περισσότερος κόσμος».
Οκτώ μήνες κράτησαν οι κουβέντες μας πριν υπογράψουμε και στο τέλος κοιταχτήκαμε στα μάτια, τον πίστεψα κι έβαλα τη τζίφρα. Δεν το μετάνιωσα από αυτή την άποψη, ότι μπορούσε έκανε κι εγώ αρνήθηκα να γίνω μπαλάκι στα πρωινάδικα και σε διαφημιστικά τερτίπια με πηγαίους καλοπληρωμένους τίτλους σε πορνοποπ ροκ περιοδικά λαϊκής ξεφτίλας από δημοσιογραφίσκους που άλλα λέγαμε στη κασέτα κι άλλα άκουγαν τα αυτιά τους για να τα μεταφέρουν στο κόσμο. Ένα εμπόριο ψυχών και συνειδήσεων πουλημένο στο εύκολο χρήμα…ότι κατήγγειλε κι ο στίχος μου.
Είδαν πως το αρκούδι δεν χορεύει, δεν μπορούν να το χορέψουν όπως θέλανε και το έργο δεν γινόταν χαϊμαλιά που θα μπορούσε να αγοράσει ο κοσμάκης. Μπορεί ρε αδερφέ να μη το άξιζε και το έργο, λεω, δεν ξέρω.
Αλλά τι περίμενες δηλαδή όλοι οι βολεμένοι στην ομαδούλα τους, στο κοπάδι τους, στο προσωπικό κίνημά τους, στο χρώμα που τους κάνει πιο δουλοπρεπείς. Πως λοιπόν ευελπιστείς να αναγνωρίσουν την όποια αξία του έργου σου;
Σιγά μη κλάψουν κιόλας. Εδώ ακόμα και στις πιο «προοδευτικές» πολιτιστικοπολιτικές κινήσεις, φεστιβάλ, δεν γνωρίζουν καν την ιστορία μας, ούτε καν έχουν ακούσει ένα τραγούδι μας και όταν μας καλούνε οι υπεύθυνοι προγραμμάτων δεν ξέρουν τι είναι ελληνόφωνο ροκ στην Ελλαδίτσα μας.
Ποτισμένοι με το γάλα της μπουζουκοτσιφτετελοκλαρινιάς ψωνίζουν τυφλά, καλύτερα κουφά, ότι τους πούνε οι καλοθελητές μάνατζερ σύντροφοι, ότι δηλαδή ¨σπρώχνουν¨ καλοπληρωμένα ραδιοτηλεοπτικά σύνδρομα λαϊκής αποχαύνωσης.
Είναι στρατιωτάκια ειδικής, δημόσιας εκπαίδευσης για να κάνουν δημοσιουπαλληλίστικα μια αγγαρεία και γι αυτούς δεν έχει σημασία αν άγεις τη ψυχή σου, αλλά αν είσαι έτοιμος να γίνεις πελατεία στη κομματική σκοπιμότητα τους, θυσιάζοντας την ανεξαρτησία σου, την ανθρωπιά σου. Την αλήθεια σου!
Λοιπόν τι έφταιξε και ξεφούσκωσε;  Ότι το φούσκωσε.
Και χέστε τις εταιρίες που κάναν τη δουλίτσα τους. Εμείς σαν καλλιτέχνες, μπάντες δεν είχαμε τη δύναμη να λειτουργήσουμε σαν κίνημα και να υποστηρίξουμε τη μουσική μας πέρα από κόμματα και οικονομικά μουσικά συμφέροντα. Αν τα αυτού κάναμε τα πάντα να μαχαιρώσουμε πισώπλατα κάθε γνήσια προσφορά, βοήθεια από νέους και παλιούς μουσικούς κολλημένοι στη στενομυαλιά μας, στη ζηλόφθονη μεγαλομανία της μωροφιλοδοξίας μας, αρνούμενοι να σεβαστούμε και να υποστηρίξουμε ο ένας την όποια μικρή ή μεγάλη ιστορία του άλλου, κατεβαίνοντας στο τελευταίο σκαλί, λοιδορώντας συναδέλφους, χλευάζοντας ειρωνικά. Χωριστήκαμε σε τραγελαφικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και μωροφιλοδοξίας, καταδίδοντας με τη κουκούλα ανά χείρας τους συναδέλφους για λίγα ψίχουλα αποδοχής από το τάδε μαντρί και την δείνα κομματόσκυλη, ασφαλίτικη νοοτροπία. Έτσι πέσαμε στη παγίδα του διαίρει και βασίλευε, εσύ έκανες δίσκο, ο άλλος δεν έκανε, ό άλλος δεν έχει εταιρία, ο άλλος δεν πουλά κι άλλος δεν αγοράζει… Φάγαμε τις σάρκες μας αγωνιώντας για το τίποτα, απομακρύνοντας τον κόσμο που μας πίστεψε, μας αγάπησε, τα παιδιά που ανήμπορα να κατανοήσουν τι συμβαίνει απομακρύνθηκαν πηγαίνοντας σε ότι τους ένωνε, μια κι η μοναξιά είναι σκληρή για να την αντέξεις αν δεν καλλιτεχνεύεσαι.
Τώρα τι έμεινε; Τα μουσικά έργα ευτυχώς. Κι όλοι αυτοί που τσίριζαν από τη σπηλαιώδη υπερπανάστασή τους, υποσχόμενοι μια απολίτιστη, επίπεδη κοινωνία ρομποτοειδών, χωρίς αισθήματα έτρεξαν να λουφάξουν στη πολυτέλεια του πολυεθνικού υπερκαταναλωτισμού τους. Ότι πολέμησαν τους καταβρόχθισε.
Τιμωρήσαμε δικά μας παιδιά τα οποία θέλησαν να ανοίξουν πανιά για νέους ορίζοντες, να δοκιμάσουν τα φτερά τους και υιοθετήσαμε αναίτιους επαναστάτες των ΜΜΕ, σερβιρισμένους στο πιάτο της ευρείας καταναλωτικής αριστεροψευτοκουλτούρας, κατασκευασμένους από μεγαλοκαρχαριομανατζερίσκους για το κάθε ευάερο κι ευήλιο αυτί.
Φτάσαμε στην ES ES λογική ότι αφού το λεει το ράδιο, η τηλεόραση, η εφημερίδα είναι καλό, ας το ψωνίσουμε κι όσο για τον άλλον που είναι έξω από το μαντρί ας τον φαει ο λύκος.
Ότι «δεν τα φέρνεις» μπορεί να ισχύει για τα μεγάλα μαγαζιά…αλλά να το ασπάζεται κι ο σύντροφος γιατί θέλει πιότερους στο μαντρί; Μπήκαν στην υπόγεια ανεξάρτητη σκηνή, με την ίδια λογική, κάθε λογής κλαψομουνικής εντεχνοσκυλάδικής ροκοραψωδίας, μπουρδολογώντας μεταξύ ανατολής και δύσης, εννοώντας, βεβαίως, κλοπής μεταξύ αριστερής και δεξιάς τσέπης. Οικειοθελούς προέλευσης θα μου πεις και μάλιστα από σάβανο πολιτιστικής προπαγάνδας κρατικά επιχορηγούμενης.
Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;


- Συναυλιακοί χώροι πλέον υπάρχουν αρκετοί και στις μεγαλουπόλεις και στην περιφέρεια. Φαντάζει όμως σα να υπάρχει ένα κύκλωμα από πίσω και κατά το πλείστον παίζουν παντού οι ίδιοι και οι ίδιοι. Πόσο δύσκολη είναι η διοργάνωση ενός live; Τα μαγαζιά έχουν παράλογες απαιτήσεις ή καλύπτουν τις ανάγκες στα ηχητικά και τα έξοδα μιας μπάντας;
Εσύ θα ξέρεις καλύτερα. Εγώ δεν βλέπω γιατί δεν έχω την ευκαιρία να πάω επί τόπου και να το διαπιστώσω, κατά πόσο είναι ρόκ ή όχι. Αυτό το καθορίζει κι ο κόσμος που τα υποστηρίζει. Αν το σκυλοπόπ των πρωινάδικων, μεσημεριανάδικων εφήμερης κουτσομπολιστικοκατινίστικης “κουλτούροκαρπαζιάς” σε καλύπτει πνευματικά, καλλιτεχνικά με μπάζα, αποκαίδια, αναμασημένα  αποφάγια έχει καλώς, τέτοιος είσαι κι έτσι σου αξίζει. Αν θες να δεις τον καλλιτέχνη να ιδρώνει, να ματώνει στη σκηνή όπως σου πρέπει, για να σε τιμά, κατέβα από τα ουισκοπρωτοδανειοτραπέζια και πάψε να δείχνεις το βρακί σου στις απλώστρες τηλεκάμερες της κάθε τσούλας εκατομμυριούχας και της κάθε μεγαλοαστής μπουζουξούς με την δασκαλίστικη ψευτοφεμινιστική λυκοπροβιά του πρώην προλεταριάτη μαστροπού.
Εδώ μεγάλε που ζούμε, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας αλλά dance with the stars katebaste olοi ta brakia sas sto DNT ο μαγαζάτορας κρεοπώλης σε κοιτά σαν κατεψυγμένο κατιμά. Έρχονται συγκροτήματα από τας ευρώπας τα οποία δεν έχουν τη μισή ψυχή από τα ελληνικά συγκροτήματα αλλά καταφέρνουν να σύρουν το χορό με πρώτους και καλύτερους τους ράδιο παραγωγίσκους των Αθηνών.
Αποτέλεσμα οι εγχώριοι καλλιτέχνες να παρουσιάζουν κατά το πλείστον το έργο τους με ελάχιστα ηχητικά εφόδια και οι εισαγόμενοι στα μεγαλοφεστιβάλ να πουλάνε μούρη με χιλιάδες πανάκριβα ντεσιμπέλ και ηχοδιαφημιστικορύπανση Τερατογένεσης.
Πάντως υπάρχουν παλικάρια που στο μαγαζί τους είναι άρχοντες κι όσο και να το ξέρουν πως κέρδος δεν θα έχουν, έχουν όμως τη μεγάλη ψυχή να ρισκάρουν αξιοπρεπέστατα βοηθώντας μουσικούς και μπάντες να επιβιώσουν. Κι όλα αυτά γιατί πάνω από όλα σέβονται τον εαυτό τους και τον πελάτη τους.
Η διοργάνωση μια συναυλίας πια δεν είναι καθόλου δύσκολη. Απλά πολύ δύσκολο είναι να συννεοηθούν δυό άνθρωποι μεταξύ τους και να αποφασίσουν να μοιραστούν μια ξεχωριστή εμπειρία με άλλους εκατό.
Όλοι φοβούνται, όπως σε όλες τους εκδηλώσεις. Στο σχολείο, στη δουλειά…
Περιμένουν να μας φέρει στη πόλη τους ο μαγαζάτορας που συνήθως δεν έχει καμιά σχέση (πέραν του κέρδους) με την άθληση ροκ κουλτούρας, την μοσχοπουλά από ποτήρι σε τασάκι. Θα μου πεις να οργανωθούν…όπως παλιότερα έτρεχαν τα τοπικά συγκροτήματα με προσωπική τους επιμέλεια και αφισοκολλούσαν, έφτιαχναν σποτάκια στα τοπικά ράδιο με μόνο εφόδιο τους τη μεγάλη αγάπη για τη μουσική μας.
Εδώ θυμήθηκα ένα χαρακτηριστικό περιστατικό όπου παιδιά στα Χανιά μας είχαν καλέσει κάνοντας μια πολυήμερη φοβερή και τρομερή διαφήμιση, πληρωμένη από τη τσέπη τους (μαθητούδια αν θυμάμαι καλά του λυκείου), αφισοκολλώντας επανειλημμένα τη πόλη τους και παίρνοντας με χίλια βάσανα άδεια από την αρχαιολογία για το φρούριο Φιρκά.
Μέχρι εδώ καλά. Έχοντας μεγάλη κατανόηση και εκτίμηση σε αυτά τα παιδιά, την αγωνία τους σεβόμενος και το ανιδιοτελές μεγαλείο της ψυχής τους τα καταγράφω χρόνια όλα αυτά μετά με πολύ συγκίνηση.
Λοιπόν 2 μέρες πριν τη συναυλία δέχομαι ένα τηλεφώνημα από γνωστό μάνατζερ ο οποίος (άκουσον άκουσον) μου ζητούσε χωρίς ντροπή να αναβάλλω τη συναυλία ξεπουλώντας τον ιδρώτα, τα όνειρα αυτών των παιδιών γιατί λεει «θα κόψεις κόσμο από τη συναυλία τουΒασίλη…). Αρνήθηκα φυσικά. Πλήρωσα το τίμημα βέβαια και το αντίτιμο βαρύ.
Όμως είμαι πολύ περήφανος για τους φίλους μου αδερφέ που στάθηκαν στο ύψος τους και κείνη τη μέρα έγινε χαμός καθώς ήρθε πολύς κόσμος να μας τιμήσει και μας αλλά προπάντων τον αγώνα των παιδιών της διοργάνωσης.
Θυμάμαι ακόμα πως στο ρεφρέν του ΚΑΒΑΛΛΑΡΗ άναψαν καπνογόνα κι έγινε η νύχτα μέρα στο πανέμορφο φρούριο και φώτισαν ρε γαμώτο οι καρδιές μας.
Αυτό φίλε δεν πληρώνεται ούτε με όλα τα παλάτια του ΔΝΤ.
Αυτές των εμπόρων συνέχισαν να μην ιδρώνουν στο σκοτάδι της θυρίδας καταθέσεων τους.


- Ποιος θεωρείς είναι ο ρόλος των ΜΜΕ στην όλη κατάσταση, σε όλο αυτό το μπάχαλο που επικρατεί;
Τα ΜΜΕξάρτησης των μεγαλοεργολάβων είναι φερέφωνα της κρατικοδίαιτης δημοκρατίας του κώλου, όπου χέζουν οι Βωβοί και τρωνε αδιαμαρτύρητα σύσσωμοι οι εθνοπατριώτες της λαμογιάς, της ρεμούλας, της μίζας, της δημόσιας ανάθεσης, αρχιεπίσκοποι πασών των διοδίων και φορομπηχτικών μέτρων,
Κι όσο η κερκίδα τους επαινεί τόσο του κλέβουν τη ζωή από τα παιδιά του τσιμεντώνοντας το μέλλον του.
Η καλύτερη απάντηση θα ήταν ένα καρδιογράφημα σε νεκρό πτώμα κομματόσκυλου ψηφοφόρου!
«————————————»


- Ο Γιώργος Τσίγκος και Οι Μαύροι Κύκλοι σε τι φάση βρίσκονται τώρα;
Δουλεύετε νέο υλικό και αν ναι αναμένεται κάποια νέα δουλειά; Έχετε στα πλάνα σας κάποιες εμφανίσεις;
Ευελπιστούμε πως η φωνή μας και το έργο μας θα φτάσει σε κάθε γωνιά της χώρας και θα μοιραστούμε όνειρα και αγωνίες με όλους τους φίλους μας, έστω και για τελευταία φορά. Μακάρι να αξιωθούμε να ανταμώσουμε.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχει αναγγελθεί η παρουσία μας στο BE FESTIVAL το οποίο θα πραγματοποιηθεί στη σχολή καλών τεχνών (Αθήνα) στις 29 Μαίου 2010 μαζί με πολλά κι αξιόλογα εγχώρια συγκροτήματα.
Υλικό για 2 δίσκους ακόμα υπάρχει και θέλει την ευκαιρία να δημοσιευτεί, όμως οικονομικά αδυνατούμε για την έκδοσή τους . Όλοι οι καλοί – πιστοί φίλοι ας βοηθήσουν, θα το εκτιμούσαμε δεόντως μια κι όλοι οι κατοικούντες τον αυλόγυρο της ροκμητρόπολης ξέρουμε πως είναι πολυδάπανη ιστορία.
Τώρα μεταξύ μας πρέπει να υπάρχει και ενδιαφέρον, έμπρακτο ενδιαφέρον από φίλους, να τους ενδιαφέρει το έργο μας γιατί αν δεν υπάρχει… δεν υπάρχει και λόγος ύπαρξης κι όλα μια χαρά είναι εδώ στη χώρα του TAΝΓΚΟ ΒΑΤΡΑΧΩΝ…


- Τέλος θέλω να σε ευχαριστήσω εκ μέρους της σελίδας αλλά και προσωπικά για τον χρόνο που αφιέρωσες και θα ήθελα να κλήσεις με λίγα δικά σου λόγια. Να είσαι καλά.
Ευχαριστώ για τη ειλικρινή και με τόση αγάπη υποστήριξη σας που ξέρετε πόσο ανάγκη την έχουμε όλα τα συγκροτήματα και να συνεχίστε να τη δίνετε τόσο γενναιόδωρα.
Επίσης σας ευχαριστώ κι εκ μέρους των συνεργατών μου, των ΜΑΥΡΩΝ ΚΥΚΛΩΝ
κιθάρα :    AΔΡΙΑΝΟΣ ΠΑΠΑΜΑΡΚΟΥ
μπάσο :    ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΟΥΡΑΖΑΝΗΣ
τύμπανα : ΜΑΥΡΙΚΟΣ ΣΚΑΡΑΚΗΣ
Καλή αντάμωση να έχουμε, να προσέχετε κι όχι μόνο τον εαυτούλη σας!
www.giorgostsigos.gr
www.myspace.com/giorgostsigos
www.youtube.com/user/GiorgosTsigkosII
Facebook: Giorgos Tsigkos